Rozdział 8.: Ten frajer dobierał się do mojej dziewczyny!

Justine z mocno bijącym sercem przemierzała korytarze Hogwartu. Domyślała się, kto ją odwiedził. Ojciec z takim spokojem i niemal dumą w oczach mógł ją powiadomić jedynie o wizycie swojego ukochanego zięcia – Lorenza. Poza tym, jeśli byłaby to jej matka, to sama przyszłaby do niej, a nie wysyłała ojca, z którym była skłócona, prawda?

Dziewczyna w końcu stanęła przed drzwiami gabinetu swojego taty. Chwyciła za klamkę i weszła powoli do środka. W czarnym fotelu, w świetle kominka siedział ON. Mimo tego, iż Jus wiedziała, kogo może się spodziewać, czuła się mile zaskoczona.

- Enzo! – zawołała radośnie i szybkim krokiem ruszyła w stronę swojego chłopaka, który właśnie podnosił się z fotela.

- Hej. - uśmiechnął się szeroko na widok swojej czerwonowłosej piękności.

Otoczył ją swoimi silnymi ramionami, a ona, wtulona w niego, mogła w końcu poczuć się bezpiecznie. Ale się nie poczuła. Przymknęła oczy, wdychając jego zapach, niby tak dla niej znajomy, ale wydawał się taki odległy i trochę.. inny niż zwykle? Nie wzbudzał już w niej poczucia bezpieczeństwa oraz bliskości ukochanej osoby. Sama nie wiedziała, czemu. Nowe perfumy? A może to ona nie czuła już tego samego, a jej umysł podświadomie przesyłał jej sygnały o tym, że wolałaby tu teraz wtulać się w pewnego blondwłosego Ślizgona i to jego perfumy wdychać?

- Tęskniłem. – wyszeptał Enzo, muskając ustami czubek jej głowy. Schował twarz w jej włosy, jak to miał w zwyczaju, gdy ją przytulał. Jus odchyliła głowę do tyłu, by móc, na niego spojrzeć.

- Ja również. – uśmiechnęła się, po czym wspięła się na palce, by go pocałować. Kiedy ich usta się zetknęły, wytworzyło się małe wyładowanie elektryczne, a Jus odskoczyła od swojego chłopaka. A raczej odskoczyłaby, gdyby nie dłonie spoczywające na jej talii i przyciągające ją do siebie.

- Ał.. kopnąłeś mnie. – zaśmiała się czerwonowłosa. To przecież nie Enzo ją „kopnął” lecz prąd.

- Przepraszam, nie chciałem. – chłopak uniósł lewy kącik ust w połowicznym uśmiechu, patrząc swoimi niemal czarnymi tęczówkami na Jus. Tak dawno jej nie widział, nie mógł jej przytulić, pocałować… Ponownie się pochylił, by móc złączyć ich usta w namiętnym pocałunku. Zaczął całować ją jak jeszcze nigdy dotąd. Dziko i gwałtownie. Był bardzo spragniony. Tyle jej nie widział. Dodatkowo po dwóch latach związku miał nadzieję, że po takiej rozłące Jus wreszcie ofiaruje mu to, co ma w sobie najcenniejsze.

Dziewczyna przez parę chwil odwzajemniała pocałunki Lorenza, od których niemal brakło jej tchu. Następnie odchyliła głowę do tyłu, by móc odetchnąć, a czarnowłosy zaczął pieścić ustami jej szyję. Przez ciało Jus przebiegały przyjemne dreszcze, uwielbiała, gdy Enzo całował ją właśnie tam. Ręce chłopaka zjechały niżej i zacisnęły się na pośladkach dziewczyny. Uniósł ją do góry, a ona odruchowo oplotła go swoimi długimi nogami. W gabinecie jej ojca była kanapa, na którą Lorenzo właśnie położył swoją dziewczynę..

W głowie Justine nagle zapaliła się czerwona lampka. Halo! Do czego on zmierza?

- Enzo.. – wyszeptała, próbując zwrócić jakoś jego uwagę na jej twarz, a nie na pocałunkami, którymi z jej szyi zjeżdżał jeszcze niżej, rozpinając błękitną koszulę, którą miała na sobie.

- Enzo. – powtórzyła głośniej, a chłopak uniósł głowę i spojrzał na nią. Jego oczy, tak ciemne, że tęczówki niemal zlewały się ze źrenicami i ciężko było dostrzec granice między nimi, błyszczały od pożądania.

- Tak, kochanie? Daj mi się sobą nacieszyć, nie widzieliśmy się tyle czasu. – wymruczał, zaciskając dłonie na jej nadgarstkach i przygwożdżając je do kanapy, tuż nad głową Jus.

- Wolałabym więc z tobą porozmawiać, dowiedzieć się, co się u Ciebie.. ała! – syknęła, gdy Enzo trochę za mocno przygryzł jej skórę na obojczyku.

- Enzo do cholery! – warknęła i szarpnęła dłońmi, by się wyrwać i go odepchnąć. Ten nie reagował.

- Od kiedy jesteś taki brutalny? – spytała, gdy chłopak ujął jej nadgarstki w jedną dłoń, a drugą rozerwał jej koszulę, powodując tym samym, że białe guziki poodrywały się i porozlatywały po gabinecie. Nie mogła uwierzyć, że to ten sam delikatny, kochany Lorenzo, który nigdy by jej nie skrzywdził, chciał siłą wziąć to, czego ona obawiała się mu dać przez te dwa lata związku. Oczywiście zamierzała to w przyszłości z nim zrobić, lecz w odpowiednim czasie i miejscu. A nie w gabinecie jej ojca podczas krótkiego spotkania.

- Od kiedy dowiedziałem się, że jestem adoptowany. – wymamrotał, całując jej piersi, skryte tylko pod błękitno-białym stanikiem.

- Jak to? Enzo, uspokój się do cholery! Chcę z Toba porozmawiać! – głos Justine był coraz głośniejszy, a ona sama coraz bardziej przerażona. W końcu nie znalazła innego wyjścia, jak tylko uciec się do ostatecznej broni, jaką posiadała. Mało kto o niej wiedział, Enzo był jedną z tych kilku wtajemniczonych osób.

Zebrała w sobie pokłady mocy, jakie posiadała i rozgrzała nimi swoje ciało. Sprawiło to, że jej wewnętrzny ogień zaczął parzyć Lorenza, a ten odskoczył gwałtownie, sycząc cicho.  Jus poderwała się z kanapy i odsunęła od niego najdalej, jak to możliwe, zasłaniając przy tym ciało koszulą, której niestety nie mogła teraz zapiąć. Spojrzała na Lorenza, a jej wzrok skrzyżował się z jego. Czarne oczy chłopaka nadal błyszczały, ale już nie tylko z pożądania, ale też ze złości. Jak ona śmiała użyć swoich mocy przeciwko niemu? Zaczął zbliżać się w jej kierunku.

- Enzo! – rzuciła ostrzegawczym tonem, formując na swojej wyciągniętej dłoni kulę ognia.

- Jesteś żałosna. – prychnął czarnowłosy, będąc coraz bliżej niej.  – Masz w sobie tylko ogień, podczas gdy ja potrafię zapanować nad wszystkimi czterema żywiołami. – powiedział, a ona w złości cisnęła w niego kulą ognia. Nie zrobiła mu ona jednak żadnej krzywdy. Chłopak bezproblemowo ją złapał i zaczął lekko podrzucać.

- I co teraz, moja śliczna? – uśmiechnął się, a Justine po raz pierwszy w życiu zobaczyła w nim zło.

- Enzo, uspokój się! – krzyknęła, gdy podczas cofania się od niego, trafiła plecami na ścianę.

- Więc albo dasz mi to, czego chcę, albo.. – spojrzał wymownie na kulę ognia. Jus nie wiedziała, co ma odpowiedzieć. Patrzyła przerażonym wzrokiem na swojego chłopaka.

Podczas, gdy między Justine i Lorenzo wywiązywała się niezręczna i momentami niebezpieczna sytuacja, korytarzami Hogwartu w stronę gabinetu nauczyciela OPCM zmierzał Draco. W głowie układał scenariusz tego, jak wejdzie i uda, że przyszedł do profesora Morgan, żeby oddać zaległy esej.

Jednak gdy doszedł do celu, jego plany natychmiast się zmieniły. Usłyszał jakieś podniesione głosy, więc nadstawił ucha i zaczął nasłuchiwać. Przez chwilę nic się nie działo, następnie usłyszał ostrzegawczy głos Justine, wymawiającej imię swojego chłopaka. Zżerała go ciekawość, co tam się dzieje, ale nie chciał im na razie przeszkadzać, wolał sobie posłuchać. A nóż dowie się czegoś ciekawego? I rzeczywiście, po tym, co usłyszał, otworzył aż usta ze zdziwienia. Co ten chłopak powiedział? Włada wszystkimi czterema żywiołami? To niemożliwe…  A Justine włada ogniem? Nie mógł w to uwierzyć. Nie mógł uwierzyć, że w końcu w jego życiu pojawił się ktoś z podobnymi do niego umiejętnościami… Jednak nie dane mu było się długo nad tym zastanawiać, gdyż usłyszał prośbę czerwonowłosej, by Enzo się uspokoił. „Co tam się dzieje do cholery i czego on chce?” – pomyślał. Po chwili z pokoju dało się usłyszeć kilka stłumionych odgłosów, jakby uderzeń czegoś ciężkiego o coś twardego.

-  Enzo nie! – krzyk Justine był tak głośny i tak przerażony, że Malfoy nie zastanawiając się wcale, otworzył gwałtownie drzwi gabinetu. To, co tam ujrzał, przeszło jego najśmielsze oczekiwania. Pod jedną ze ścian stała Jus ze swoim chłopakiem. Brunet przyciskał ją do muru, całując zachłannie po szyi, a jej ręce trzymając w żelaznym uścisku. Enzo nie usłyszał, jak Ślizgon wszedł do środka, natomiast Jus spojrzała w stronę drzwi, wyglądając znad ramienia swojego chłopaka. Jej wzrok był pełen przerażenia oraz błagania, co niezmiernie poruszyło Draconem. Malfoy wpadł w wściekłość. Nie rozumiał, jak ktokolwiek mógł próbować posiąść jakąkolwiek dziewczynę siłą. Nie tolerował molestowania, a tym bardziej gwałtów, a ich sprawców tępił. A wyglądało na to, że właśnie ma przed sobą jednego z nich. Dodatkowo jego złośc podsycał fakt, że ten koleś właśnie próbuje skrzywdzić Justine. Tą Justine, którą dzisiaj oglądał taką niewinną, piękną i seksowną w łazience…

Szybkimi krokami pokonał odległość dzielącą go ze sprawcą. Odepchnął go od Justine, której po policzkach zaczęły lecieć łzy. Jakaś część jego podświadomości zdążyła zarejestrować, jak dziewczyna próbuje okryć się rozpiętą bluzką, lecz pozostała właśnie zdecydowała wykorzystać element zaskoczenia i uderzył Lorenza z całej siły pięścią w twarz.

- Jak dziewczyna mówi nie, to znaczy nie! – krzyknął, zbliżając się do niego.

W gabinecie nagle zrobiło się zimno, zaczął wiać ogromny wiatr. Kartki i papiery wirowały po pomieszczeniu, a włosy obecnych latały na wszystkie strony. Dracon machnął ręką i wykorzystując siłę powietrza, jaka w nim drzemała, powalił przeciwnika na ziemię. Być może i Lorenzo był starszy. Być może i władał wszystkimi żywiołami, dzięki czemu miał większą moc. Ale blondyn był teraz taki wściekły, że nikt ani nic nie było w stanie go powstrzymać.

Lorenzo dźwignął się z podłogi i wierzchem dłoni otarł strużkę krwi, która pociekła z jego rozciętej wargi. Nie zdążył zareagować, kiedy Dracon ponownie machnął ręką, a Enzo poszybował przez gabinet i uderzył z impetem o ścianę. Tym razem nie zdążył nawet się podnieść, ponieważ dzięki mocom Malfoy’a znów uniósł się w powietrze i poszybował w stronę drzwi, upadając na podłogę jak bezwładna kukła. Gdy dźwignął się na nogi, do pokoju wbiegł Thomas Morgan, zaniepokojony krzykami i hukami, które słyszał, będąc w swoim pokoju sąsiadującym z tym gabinetem.

- Co tu się dzieje?! – krzyknął, a wbiegając do środka omal nie wpadł na stojącego w drzwiach Lorenza.

Rzucił okiem na jego rozciętą wargę oraz zdezorientowany i pełen złości wyraz twarz, na wściekłego Dracona oraz na płaczącą córkę, po czym wszystko zaczęło mu się układać w rozsądną całość.

Powietrze szalejące w pomieszczeniu zdążyło się uspokoić, gdy Malfoy zapanował nad emocjami, które niekontrolowane wywołały wichurę.

- Enzo! Możesz mi wyjaśnić, co tu się stało? – ojciec Jus skrzyżował ręce na piersi, patrząc świdrującym wzrokiem na swojego niedoszłego zięcia.

- Ten frajer przystawiał się do mojej dziewczyny. – czarnowłosy chłopak skinął głową na Malfoy’a, a w blondynie aż się zagotowało. Już miał ponownie cisnąć w Lorenza kulą powietrza, gdy zza jego pleców dobiegł cichy, zachrypnięty głos Jus.

- On kłamie..

Wszyscy troje spojrzeli na nią, jakby zapomnieli, że nadal jest obecna w gabinecie.

- To Lorenzo.. – nie dane jej było dokończyć, gdy wspomniany przez nią chłopak wypadł z gabinetu i ruszył biegiem korytarzami Hogwartu. Profesor Morgan rzucił się za nim, więc Draco odpuścił sobie pogoń i został w gabinecie. Spojrzał na opierającą się o ścianę Justine. Pod dziewczyną uginały się kolana, ledwie trzymała się na nogach. Była cała zapłakana. Nic dziwnego. W końcu jej chłopak, osoba, której ufała, chciał siłą zmusić ją do seksu. Draco nawet nie wiedział, że czerwonowłosa jest dziewicą.

Blondyn podszedł do Justine i złapał ją w tym samym momencie, kiedy ta chciała osunąć się po ścianie i usiąść na podłodze. Podtrzymał ją, pomagając ustać na własnych nogach, po czym przytulił do siebie, chcąc dać jej jakiekolwiek poczucie bezpieczeństwa. „Przy mnie nie musisz się niczego bać..” – chciał powiedzieć, ale zdobył się jedynie na to, pogłaskać ją po włosach, nie przestając do siebie tulić.

- Csiii… Nie płacz.. – wyszeptał. Może i był wredny, cyniczny i arogancki, może i lubił dokuczać innym, nawet dziewczynom, ale widok jakiejkolwiek płaczącej kobiety, zwłaszcza z takich przykrych powodów, bardzo nim poruszał. Nienawidził, kiedy dziewczyny cierpiały przez chłopaków. Dla niego osoby płci pięknej, zwłaszcza takie, które się kocha, były stworzone do traktowania ich jak księżniczki, do szanowania, obdarzania prezentami i komplementami. Dlatego też nie potrafił znieść gdy jakikolwiek mężczyzna krzywdził kobietę. Tak, jak nie mógł znieść, gdy jego ojciec krzywdził matkę…

- Już dobrze.. Już sobie poszedł.. już nic ci nie zrobi.. – szeptał kojące słowa i nieświadomie musnął ustami czubek głowy czerwonowłosej.

- Dziękuję… - Justine pociągnęła nosem i odsunęła się od niego. Wierzchem dłoni otarła łzy, na których widok Draconowi ścisnęło się serce. Sam miał ochotę jej je wytrzeć. Zdjął z siebie bluzę i wręczył ją Jus, gdy ujrzał, jak próbuje zakryć się porwaną koszulą. Czerwona spojrzała na niego z wdzięcznością i opatuliła się bluzą blondyna.

- Przepraszam, ale chciałabym teraz zostać sama.. – powiedziała cicho, a chłopak pokiwał głową. Doskonale ją rozumiał, dlatego też nie chciał jej zatrzymywać, gdy wychodziła z gabinetu. Jus ruszyła w swoją stronę, a on wrócił na imprezę, gdzie zrelacjonował krótko wydarzenia Blaise’owi z prośbą, by nikomu więcej o tym nie mówił. Nie chciał, by wieść o tym zajściu rozeszła się zaraz po całej szkole, wszyscy zaczęliby mówić o Justine, a to by jej się mogło nie spodobać.

Tymczasem czerwonowłosa zeszła do lochów. Z początku miała zamiar iść do swojego dormitorium i położyć się do łóżka, lecz w ostatniej chwili zmieniła zdanie. Tam będzie za dużo ludzi, a ona nie chciała zwracać na siebie uwagi. Wycofała się więc spod drzwi do Domu Węża i ruszyła wolnym krokiem korytarzem. Za zakrętem spotkała Niklausa.

- O, witaj. – zaczął mężczyzna z szerokim uśmiechem na widok czerwonowłosej, lecz mina mu zrzedła, zobaczywszy, w jakim jest stanie.

– Co ci się stało? – spytał, przyglądając jej się uważnie.

- Nik, to nic wielkiego, naprawdę. – powiedziała Jus, patrząc w podłogę.

- Przecież widzę, że coś jest nie tak. Coś się stało? Ktoś cię skrzywdził?

- Chciałabym teraz zostać sama, Klaus.. – rzekła cicho i spróbowała go wyminąć, lecz on złapał ją za nadgarstek.

- Naprawdę myślisz, że pozwolę ci zostać samej w takim stanie? – spytał, unosząc brew, gdy Jus na niego spojrzała. – Potrzebujesz towarzystwa, pocieszenia. Wyrzucisz to z siebie, będzie ci lżej na sercu. – rzekł tonem „znawcy”, robiąc przy tym swoją charakterystyczną, ironiczną minę.

Następnie pociągnął ją za rękę, prowadząc do swojego gabinetu. Jus, nie mając nawet siły by protestować, pozwoliła mu zaprowadzić się do środka i posadzić na kanapie.

- Zdecydowanie przydałoby ci się coś na rozluźnienie.. – wymamrotał Niklaus, zaglądając do jednej z szafek. Po chwili odwrócił się i spojrzał na dziewczynę przez ramię.

- Wolisz ognistą czy czerwone wino? – spytał, nie wiedząc, co ma sięgnąć.

- Wino. – odparła krótko, bawiąc się rękawem bluzy Dracona. Lubiła oba alkohole, lecz jeśli już miała wybierać, wolała skosztować czerwonego wina. Młody Snape sięgnął więc z szafki butelkę tegoż trunku i nalał dziewczynie do kielicha, dla siebie zaś wlał whisky do zdobionej literatki. Wręczył Ślizgonce naczynie, po czym zajął miejsce obok niej na kanapie.

- Więc? Opowiesz mi, co się stało? – spytał, spoglądając na nią badawczym wzrokiem. Nie lubił nigdy, jak kobiety płakały, zawsze, w każdej okazji starał się być dżentelmenem. Zamierzał więc pocieszyć tą dziewczynę i w razie potrzeby i możliwości pomóc jej.

- Nie wiem, czy chcę o tym rozmawiać. – głos Jus był cichy, a wzrok wbity w podłogę. Niklaus jednak nie poddawał się.

- Hej, spójrz na mnie. – poprosił łagodnie, a gdy dziewczyna podniosła na niego wzrok, spojrzał jej głęboko w oczy. Jego źrenicy rozszerzyły się lekko, oczy delikatnie zabłysły, po czym powiedział do Justine:

- Powiedz, proszę, co się wydarzyło.

Tym oto sposobem, dzięki użyciu mocy perswazji, dowiedział się od Justine o zajściu między nią o Lorenzem w gabinecie jej ojca. Wykrzywił twarz zdegustowany poczynaniami chłopaka. Czyżby ten koleś był aż tak zdesperowany albo aż tak tępy, że nie potrafił nakłonić dziewczyny, by dobrowolnie poszła z nim do łóżka?

Sama Justine aż zatkała usta ręką, gdy jej historia dzisiejszego spotkania z chłopakiem dobiegła końca. Sama nie wiedziała, czym się kierowała, gdy zaczęła opowiadać  to Niklausowi. A już tym bardziej się nie domyślała, że użyto przeciwko niej mocy perswazji, pod wpływem której byłaby w stanie spełnić wszystko to, co Nik by powiedział. Nim zdążył minąć jeden czar, mężczyzna zaraz wykorzystał na niej drugi. Lecz tym razem nie dla informacji, lecz po to, by jej pomóc. Twierdził, że najlepszym i najskuteczniejszym sposobem w walce z przeszłością i przykrymi doświadczeniami jest wymazanie bólu z serca i z pamięci, obojętne podchodzenie do sprawy. Klaus wpłynął więc na umysł Jus, prosząc, by zapomniała o bólu, jaki przepełniał ją po spotkaniu z Lorenzem i by traktowała tego chłopaka obojętnie.

- I jak się czujesz? – spytał po chwili, popijając whisky ze swojej literatki.

- Lepiej, dziękuję. – Jus uśmiechnęła się nieśmiało. – Ta rozmowa naprawdę mi pomogła. – dodała po chwili, nie wiedząc nawet, że to nie rozmowa, lecz umiejętności Klausa jej w tym pomogły.

- A nie mówiłem? Polecam się na przyszłość. – zaśmiał się Nik i uniósł szklaneczkę w geście toastu. Justine stuknęła w nią lekko swoim kieliszkiem i z uśmiechem napiła się wina. Pogrążyła się w rozmowie z Niklausem i nawet nie wiedzieć kiedy, butelki z ich trunkami były prawie puste, a zegar wskazywał godzinę pierwszą.

- Chyba powinnam się zbierać. – powiedziała w końcu Jus, podnosząc się z kanapy. Zachwiała się lekko pod wpływem gwałtownego wstania, lecz młody Snape szybko poderwał się na nogi i podtrzymał ją delikatnie.

- Może cie odprowadzę? – zaproponował, spoglądając na twarz dziewczyny. Było na niej jeszcze widać ślady płaczu oraz wyraźne zmęczenie i senność, lecz za to ból zniknął. Nik uniósł jeden kącik ust w połowicznym uśmiechu.

- Nie.. nie trzeba. Po prostu za szybko wstałam. – wyjaśniła Jus i ruszyła wolnym krokiem w stronę drzwi. – Dziękuję za rozmowę, miły wieczór i w ogóle.. – uśmiechnęła się. Gdyby nie wypity wcześniej na imprezie oraz tutaj alkohol zapewne nie cofnęłaby się i nie pocałowała go w policzek na pożegnanie, ale jako iż w jej krwi krążyła już spora ilośc procentowych trunków, zrobiła to.

- Do zobaczenia. – uśmiechnęła się na odchodne i wyszła.

Opuściła gabinet Niklausa akurat w tym samym momencie, w którym z dormitorium Dracona, z nadal trwającej imprezy, wyszła Daphne, lecz nie sama. Towarzyszył jej Anthony, młodszy brat Terence’a. W ciemnym korytarzu nie zauważyli  Jus, która kilkanaście drzwi dalej zamykała po cichu drzwi. Jednak ona najpierw ich usłyszała, a później dostrzegła w nikłym blasku świec. Panna Greengrass chichotała, trzymając Tony’ego za rękę. Weszli do jednej z klas, a gdy Jus przechodziła obok, dało się słyszeć charakterystyczne pomruki. Dziewczynie omal nie zrobiło się niedobrze. Poza tym przez jej głowę przebiegła jedna, dziwna myśl.. Szkoda jej było Draco, który w przyszłości musiał mieć żonę zdradzającą go na prawo i lewo.

W dormitorium Malfoy’a impreza nadal trwała w najlepsze. Ginny wypiła taką ilość alkoholu, by bez ogródek móc flirtować z Zabinim i swobodnie zapomnieć o latach nienawiści. Blaise’owi było w to graj, a gdy miał zamiar podejść do stojącej z Weasley’ówną Granger, zabrał ze sobą Terence’a, by Pannie Najmądrzejszej nie zrobiło się przykro, że będzie musiała stać sama. O dziwo, zarówno Higgs, jak i Hermiona, lekko podpojeni, bawili się o tyle świetnie, że niektórzy widzieli, jak oboje wychodzą razem z imprezy. Widział to między innymi Malfoy, który stwierdził, że jutro będzie miał ubaw ze swojego przyjaciela, lecz jego uwagę w tym momencie przykuło coś jeszcze.. W okno swoim małym Dziubkiem pukała jakaś sowa. Podszedł więc do parapetu i otworzył okiennice, wpuszczając zwierzę do środka. Koperta zaadresowana była do niego, więc po odprawieniu ptaka i zamknięciu okna otworzył ją. Od razu przebiegł wzrokiem tekst w poszukiwaniu podpisaniu, gdyż ciekaw był, któż mógł do niego napisać. Jakież było jego zdziwienie, gdy ujrzał charakterystyczny, smukły, pochylony podpis swojej szalonej ciotki Bellatrix.

Mój kochany bratanku!

Nie uwierzysz, jaki spotkał nas zaszczyt. Będziemy mieli przyjemność służyć nowemu Czarnemu Panu! Czyż to nie jest ekscytujące? Okazało się, że Lord Voldemort dwadzieścia lat temu począł syna, który dwa dni temu odwiedził progi Malfoy Manor. Powiedz mi Draconie, czyż nie odczułeś w ostatnim czasie czegoś dziwnego? Nie zapiekł Cię znak? Wiem, że tak. W Twoim domu zebrali się już prawie wszyscy śmierciożercy, nowy Czarny Pan obiecał, że resztę pomoże nam wyciągnąć z Azbakanu. Odkąd dowiedział się, kim jest jego prawdziwy ojciec, zamierza kontynuować jego dzieło. Ale na sam początek, zgadnij, kto jest jego celem? Zgadłeś, Potter! Ja dla siebie zostawię tą szlamę Granger. Ty jak chcesz możesz zadowolić się tym zdrajcą krwi, Weasley’em.. Jutro o 20.00 masz pojawić się w Malfoy Manor. Czarny Pan chce widzieć wszystkich zwolenników swojego ojca, by móc razem z nami kontynuować to, co Lord Voldemort zaczął lata temu. Masz zabrać ze sobą Greengrass, Zabini’ego, Parkinson, Higgsa, Crabbe’a i Goyle’a. Ich rodzice będą już u nas. Snape ma porozmawiać z Dumbledorem, by podłączył Twój kominek do sieci Fiuu, więc o nic nie musisz się martwić. Ten stary drops na pewno to zrobi, musi, przecież wie, czym poskutkuje Twoja i innych nieobecność na spotkaniach.

Do jutra! Całusy!

Bellatrix Lestrange

Draco ze złością zgniótł list, zaciskając dłonie w pieści. Świetnie. Zajebiscie kurwa. Jeszcze tylko tego mu brakowało.

***

Witam serdecznie z nowym rozdziałem J I jak? Udało mi się Was zaskoczyć? :3 mam nadzieje, że tak oraz że podoba Wam się mój pomysł J z rozdziału jestem jako tako zadowolona, aczkolwiek opienie pozostawiam Wam ;) do tego rozdziału udało mi sie dopasowac więcej gifów niż do poprzedniego, ale za to samo faceci są ;D cóż.. dziewczyn mało w tym rozdziale. W następnym to sie zmieni, obiecuję :)
Zapraszam Was serdecznie na Miniaturki by Mrs. Malfoy gdzie będą od czasu do czasu pojawiały się OneShoty :D jeśli mogę, proszę o opinię do pierwszego z nich i proszę o niezwracanie uwagi na szablon, gdyz aktualnie jestem na etapie poszukiwań odpowiedniego :D

Pozdrawiam Was moi Kochani i przy okazji życzę Wam wesołego jajka :* :D
Enjoy!